Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Duo Reges: constructio interrete. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

At enim, quem ad modum tute dicebas, negat Epicurus
diuturnitatem quidem temporis ad beate vivendum aliquid
afferre, nec minorem voluptatem percipi in brevitate
temporis, quam si illa sit sempiterna.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque
in bonis ponatur neque in contrariis.

Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor?

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.
Et nemo nimium beatus est;
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
Quae cum dixisset, finem ille.
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Ita credo.: Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Facete M.: Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.
Bork: Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.
Bonum valitudo: miser morbus.: Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Sed haec omittamus;: Igitur ne dolorem quidem.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Falli igitur possumus. Non potes, nisi retexueris illa. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Disserendi artem nullam habuit. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;